استاد شیخ حسین انصاریان گفت: شب جمعه شب خدا و امام حسین(ع) است و خود پروردگار در شب جمعه به اهل زمین می‌گوید: گرفتاری هست که کسی نمی‌تواند گرفتاری‌اش را حل کند، بیاید تا من حل کنم!

به گزارش پایگاه تحلیلی عترتنا / در محضر علماء: استاد شیخ حسین انصاریان در پایان یکی از جلسات سخنرانی خود به اهمیت شب جمعه اشاره نمودند و این شب را شب خدا و امام حسین(ع) دانستند، اینک در ادامه مشروح بیانات ایشان از نظرتان می گذرد.

شب جمعه، شب خدا و شب زیارتی امام حسین(ع)

شب جمعه است و خیلی برای من سخت است که شب جمعه از ذکر مصیبت وجود مبارک ابی‌عبدالله(ع) بگذرم. طبق روایات بسیار مستند از کتاب «کامل‌الزیارات»، امشب امیرالمؤمنین(ع)، پیغمبر(ص)، صدیقهٔ کبری(س)، ائمه(علیهم‌السلام)، انبیا و ملائکه در حرم ابی‌عبدالله(ع) هستند. چه روایتی است! حالا من نمی‌فهمم، اما پیغمبر(ص) می‌گویند: «رُبَّ حامِلِ فِقْهٍ إِلی مَنْ هُوَ اَفْقَهُ مِنْهُ» اگر چیزی را نمی‌فهمی، دلیل نمی‌شود که برای مردم نگویی.

–خداوند، زائر امام حسین(ع) در شب جمعه

امام صادق(ع) به یکی از اصحاب بسیار بزرگوارشان فرمودند: تو در عراق هستی، شب‌های جمعه به زیارت ابی‌عبدالله(ع) می‌روی؟ گفت: یابن رسول‌الله! شما خودتان در شب‌های جمعه می‌روید؟ امام فرمودند چگونه شب‌های جمعه حسین(ع) را زیارت نکنم، درحالی‌که پروردگار یک زائر شب جمعه‌اش است. این در کامل‌الزیارات است که همهٔ علما قبولش کرده‌اند. چگونه شب جمعه زیارت نکنم، درحالی‌که خدا هم حسین ما را شب جمعه زیارت می‌کند؟

خدایا! عاشورا نزدیک است و ما دلهره داریم؛ تو را به جان ابی‌عبدالله(ع) و به عزت و جلال خودت، بگذار درِ عاشورا و گریه به روی ما باز باشد. شب جمعه است، دعا کنید که خدا قبول می‌کند. الآن دو روز است که اعلام می‌کنند کرونا سیر نزولی در کشور پیدا کرده، برادران و خواهران دعا کنید؛ پیغمبر(ص) می‌گویند: دعا اسلحهٔ مؤمن است. کرونا فعلاً اسلحهٔ دارویی ندارد، بعد از نمازهایتان، با گریه و التماس از خدا بخواهید که این مشکل و بعد از آن هم بقیهٔ مشکلات برطرف شود تا ما دوباره تراکمی به مسجدها، حرم‌ها و روضه‌ها برگردیم. این محرومیت خیلی سنگین است!

–خطاب خداوند به اهل زمین در شب جمعه

اما کتاب شریف «اصول کافی» در جلد دوم عربی، از امام باقر(ع) با سند نقل می‌کند که شب جمعه شب خداست و خود پروردگار در شب جمعه به اهل زمین می‌گوید: گرفتاری هست که کسی نمی‌تواند گرفتاری‌اش را حل کند، بیاید تا من حل کنم؛ بیماری هست که نمی‌تواند درمان شود، بیاید تا من درمانش کنم؛ قرض‌داری هست، بیاید تا من زمینهٔ ادای قرضش را فراهم کنم؛ زندانی و اسیری هست که به من بنالد تا من مشکلش را حل کنم. امشب شب دو نفر است: خدا و ابی‌عبدالله(ع).

–ناله‌ها و گریه‌های کارگشای بندگان در شب جمعه

«یَا إِلَهِی وَ رَبِّی وَ سَیِّدِی وَ مَوْلاَیَ، لِأَیِّ الْأُمُورِ إِلَیْکَ أَشْکُو، وَ لِمَا مِنْهَا أَضِجُّ وَ أَبْکِی» برای کدام‌یک از بلاهای آینده‌ام ناله بزنم و گریه کنم؟ «لِأَلِیمِ الْعَذَابِ وَ شِدَّتِهِ، أَمْ لِطُولِ الْبَلاَءِ وَ مُدَّتِهِ، فَلَئِنْ صَیَّرْتَنِی لِلْعُقُوبَاتِ مَعَ أَعْدَائِکَ وَ جَمَعْتَ بَیْنِی وَ بَیْنَ أَهْلِ بَلاَئِکَ، وَ فَرَّقْتَ بَیْنِی وَ بَیْنَ أَحِبَّائِکَ وَ أَوْلِیَائِکَ» می‌خواهی مرا در قیامت به کجا ببری؟ می‌خواهی مرا پیش چه کسانی ببری؟

محبوب من! امشب به پیشگاهت ناله می‌زنم، گریه می‌کنم و می‌گویم: هر کجا که می‌خواهی مرا در قیامت ببری، ببر؛ اما پیش آنهایی نَبَر که در به پهلوی زهرا(س) زده‌اند! هر کجا که می‌خواهی مرا ببری، ببر؛ اما پیش آنهایی نبر که فرق محبوب من، علی(ع) را سحر ماه رمضان در محراب شکافتند! پیش هر کس که می‌خواهی مرا ببر، اما پیش آنهایی نبر که بدن امام مجتبی(ع) را جلوی حرم پیغمبر(ص) تیرباران کردند! پیش هر کس که می‌خواهی مرا ببری، ببر؛ اما پیش آنهایی نبر که جلوی چشم زن و بچه، با آن بدن سنگین در گودال روی سینهٔ ابی‌عبدالله(ع) نشستند! هر کجا که می‌خواهی مرا ببری، ببر؛ اما پیش آنهایی نبر که جلوی چشم دخترها و خواهرها، با چوب خیزران به لب و دندان و سر بریده حمله کردند.

فَهَبْنِی یَا إِلَهِی وَ سَیِّدِی وَ مَوْلاَیَ وَ رَبِّی صَبَرْتُ عَلَى عَذَابِکَ فَکَیْفَ أَصْبِرُ عَلَى فِرَاقِکَ، وَ هَبْنِی (یَا إِلَهِی) صَبَرْتُ عَلَى حَرِّ نَارِکَ فَکَیْفَ أَصْبِرُ عَنِ النَّظَرِ إِلَى کَرَامَتِکَ، أَمْ کَیْفَ أَسْکُنُ فِی النَّارِ وَ رَجَائِی عَفْوُکَ؛ فَبِعِزَّتِکَ یَا سَیِّدِى وَمَوْلاىَ أُقْسِمُ صَادِقاً، لَئِنْ تَرَکْتَنِى نَاطِقاً لَأَضِجَّنَّ إِلَیْکَ بَیْنَ أَهْلِها ضَجِیجَ الْآمِلِینَ، وَلَأَصْرُخَنَّ إِلَیْکَ صُراخَ الْمُسْتَصْرِخِینَ، وَلَأَبْکِیَنَّ عَلَیْکَ بُکَاءَ الْفَاقِدِینَ، وَلَأُنادِیَنَّکَ أَیْنَ کُنْتَ یَا وَلِىَّ الْمُؤْمِنِینَ، یَا غَایَهَ آمالِ الْعارِفِینَ».

با اشک چشم، دل سوخته، این گریه‌ای که در دعای کمیل کردید و با گریهٔ بر ابی‌عبدالله(ع) مخلوط شد، با صدای بلند، همین‌طوری که امیرالمؤمنین(ع) می‌گویند: «لاَضِجَّنَّ اِلَیْکَ بَیْنَ اَهْلِها ضَجیجَ الآمِلینَ» ناله می‌زنم و داد می‌کشم، پنج‌مرتبه با همدیگر بگوییم: «یَا غِیاثَ الْمُسْتَغِیثِینَ، یَا حَبِیبَ قُلُوبِ الصَّادِقِینَ، وَیَا إِلٰهَ الْعالَمِینَ».

*قم/ صحن مسجد اعظم/ دههٔ دوم ذی‌الحجه/ تابستان۱۳۹۹ه‍.ش./ سخنرانی هفدهم

پایان پیام/.

شبکه های اجتماعی عترتنا: کانال تلگرام  / کانال ایتا  / کانال سروش  / پیچ اینستاگرام

دیگر مطالب سرویس در محضر علماء را اینجا کلیک نموده و بخوانید